ÖNDERİMİZ PEYGAMBERİMİZ

“Nerede ve nasıl olursan ol¸ Allah’tan kork. Kötülük işlersen¸ hemen arkasından iyilik yap ki¸ o kötülüğü silip süpürsün. İnsanlarla güzel geçin!.” (Riyazü’s-Salihin)

Herkes gibi Peygamberimiz de şaka yapar¸ lâtifeli konuşur¸ ama hiçbir zaman yalan söylemezdi. Çünkü şaka yollu da olsa¸ yalan yalandır. Peygamberimizin yaptığı şakalar lüzumsuz ve yersiz değildi. Daha çok gönül alıcı ve sevindirici şakalar yapardı.

Ebu Cehil Hz Muhammed (s.a.v)’den kurtulmanın yolunu bulmuştu. Tüm kabilelerden bir kişi gelecek ve geceleyin Hz Peygamber (s.a.v)’i Medine’ye doğru yola çıkarken öldüreceklerdi. Böylece müslümanlarda tüm kabilelere karşı savaşmayı göze alamayacaklardı.

Müşrikler Medine’li müslümanların karşısına güçlü çıkmak için büyük bir kervan hazırladılar. Bunun haberini alan Peygamber (s.a.v) kervandan haber alması için iki kişi görevlendirdi. Kervanın başında bulunan Ebu Süfyan müslümanların kendilerinden haberdar olduklarını öğrenince da Mekke’ye haber yolladı ve Mekke’deki müşriklerin savaşa hazırlanmasını istedi.

Müşrikler geri çekilmeye başlamış ve bunun üstünede müslümanlar ganimete yönelmişlerdi. Bunu gören dağdaki grup savaşı kazandık düşüncesiyle bulundukları yerden ayrılarak Peygamber (s.a.v)’in kendilerine vermiş olduğu emrin dışına çıktılar.

Hendek¸ hüküm süren büyük kıtlığa ve kuraklığa rağmen kazılmaya başlandı. Hendeği kazarken müslümanlar büyük eziyetler çekmişler aç olan karınlarını taş bağlayarak avutmaya çaılşmışlardır. Hendek kazılırken büyük bir kayayla karşılaşılmış ve durum peygamber (s.a.v)’e iletilmişti.

Hicretin üzerinden altı sene geçmiş ama müslümanlar daha Kabe’yi ziyaret edememişlerdi. Rasulullah (s.a.v)’ın teklifi üzerine müslümanlar toplandılar Kabe’yi ziyaret için yola koyuldular. Haberi alan kureyşliler peygamber (s.a.v)’in Kabe’yi ziyaret etmesine izin vermediler. Bu arada Rasulullah (s.a.v) Hudeybiye’ye gelmiş ve konaklamıştı.

Müslümanların Medine’ye gelişiyle yahudilerle olan ilişkileri de başlamıştı. Aralarında anlaşma yapmışlar ve Medine şehrini beraber savunma kararı almışlardı. Ama yahudiler her zamanki gibi verdikleri sözde durmamış ve müslümanları arkadan vurmayı kendi üzerlerine vazife görmüşlerdi.

Hicretin onuncu yılında Rasulullah (s.a.v) son haccının hazırlığını yapmaktaydı. Allah’ın dininin vahyi tamamlanmış ve İslam bütün arap yarımadasına yayılmıştı. Rasulullah (s.a.v) artık mukaddes görevini tamamlamıştı.

Rasulullah (s.a.v) Veda Haccı’ndan döndü. Aradan birkaç ay geçince şiddetli bir hastalık ateşi hissetti. Hastalık artınca Rasulullah (s.a.v) dğer hanımlarının izniyle Hz. Aişe (r.a.)’nin evine geçti. Abdullah ibn-i Mesud (r.a.) Peygamberimiz (s.a.v)’de olan ağrıyı şöyle dile getiriyor: