ÖNDERİMİZ PEYGAMBERİMİZ

“Nerede ve nasıl olursan ol¸ Allah’tan kork. Kötülük işlersen¸ hemen arkasından iyilik yap ki¸ o kötülüğü silip süpürsün. İnsanlarla güzel geçin!.” (Riyazü’s-Salihin)

Herkes gibi Peygamberimiz de şaka yapar¸ lâtifeli konuşur¸ ama hiçbir zaman yalan söylemezdi. Çünkü şaka yollu da olsa¸ yalan yalandır. Peygamberimizin yaptığı şakalar lüzumsuz ve yersiz değildi. Daha çok gönül alıcı ve sevindirici şakalar yapardı.

Müslümanların Medine’ye gelişiyle yahudilerle olan ilişkileri de başlamıştı. Aralarında anlaşma yapmışlar ve Medine şehrini beraber savunma kararı almışlardı. Ama yahudiler her zamanki gibi verdikleri sözde durmamış ve müslümanları arkadan vurmayı kendi üzerlerine vazife görmüşlerdi.

Hicretin onuncu yılında Rasulullah (s.a.v) son haccının hazırlığını yapmaktaydı. Allah’ın dininin vahyi tamamlanmış ve İslam bütün arap yarımadasına yayılmıştı. Rasulullah (s.a.v) artık mukaddes görevini tamamlamıştı.

Rasulullah (s.a.v) Veda Haccı’ndan döndü. Aradan birkaç ay geçince şiddetli bir hastalık ateşi hissetti. Hastalık artınca Rasulullah (s.a.v) dğer hanımlarının izniyle Hz. Aişe (r.a.)’nin evine geçti. Abdullah ibn-i Mesud (r.a.) Peygamberimiz (s.a.v)’de olan ağrıyı şöyle dile getiriyor:

Abdülmuttalib’in oğulları arasında en güzeli ve en saygını Abdullah’tı. Çünkü yüzünde pırıl pırıl parlayan bir nur vardı. Abdülmuttalib oğlu Abdullah’ıVehb’in kızı Amine ile evlendirmişti. Amine kureyş kabilelerinin en şereflisine mensubdu.

Yeni doğan çocukların daha sıhhatli ve zeka bakımından daha temiz yetişmelerini temin etmek için Araplar çocuklarını süt annelere verirlerdi. Bu Araplarda yaygın bir adetti. Çünkü Mekke’nin sıcak havası çocukların yetişmesi için pekte uygun değildi.

Şam yolculuğu sırasında Muhammed (S.A.V) on iki yaşındaydı. Kervan Busra denen bir yerde konakladı. Kafileye sokulan ve yıllardır bir işaret bekleyen Rahib Buheyra Muhammed (S.A.V)’i gördü. O’nda Hıristiyanlık kitaplarında okuduğu son peygamberin alametlerini gördü.

Muhammed (s.a.v) putperest Mekke ehlinin arasında sıkılmış¸ onlarda mevcut olan sapıklıktan bir nebze olsun sıyrılmak ve rahatça düşünebilmek için Hira mağarasında vaktini geçirmeye başlamıştı. Allah’ın kendisine vahyetme vakti yaklaştıkça onunda yalnızlığa olan arzusu şiddetleniyordu.

Yapılan işkenceler Müslümanları caydırmaya sebep olmuyor¸ bilakis İslam’a daha sıkı tutunmalarına sebep oluyordu. Ama bunca eziyet karşısında peygamber (s.a.v) düşünmüyor değil Müslümanları bir nebze olsun rahatlatmanın formülünü arıyordu. Birkaç zaman sonra peygamber (s.a.v) Müslümanlara Habeşistan’a gitmelerini söyledi.